Rotterdam begint een proef tegen uithuwelijking, is de kop van eenbericht in Trouw, 20 mei 2009. Leerlingen kunnen op school eenverklaring ondertekenen waarin zij zich verzetten tegen uithuwelijking.Het gaat erom dat jonge meiden van Turkse, Marokkaanse en Pakistaanseherkomst soms gedwongen worden tot een huwelijk tijdens de vakantie inhet land van herkomst.
Is dit nu een effectieve methode om gedwongen huwelijken tegen tegaan? (Trouw spreekt overigens van uithuwelijking, maar uithuwelijkingkan met instemming plaatsvinden.) In Engeland heeft deze actie veelsucces wordt er nog vermeld. Wie weet, we kunnen het in ieder gevalproberen.
Maar met deze actie alleen zijn we er niet. Daarnaastmoet er ook meer voorlichting komen en duidelijker actie op meerfronten. Gedwongen huwelijken is een probleem met veel kanten. Decommunicatie tussen ouders en kinderen bijvoorbeeld, staat daarincentraal. Het opstellen van een verklaring heeft in ieder geval eenbewustmakend effect op jongeren. Dat betekent dat ze zich vxc3xb3xc3xb3r devakantie moeten bedenken of ze het risico lopen tijdens de vakantiegedwongen te worden een huwelijk aan te gaan. Jongeren moeten dan ookde bereidheid tonen dat vast te leggen in een verklaring op school. Ditvraagt inschatting van hun positie in de familie en de relatie met hunouders. Misschien leidt dit wel tot discussies met ouders over de wijzewaarop jongeren hun partner kunnen kiezen en dan is dat winst, ook alser geen enkele verklaring wordt ondertekend.
Maar wat als er wel jongeren zijn die een dergelijke verklaringwillen tekenen? Is er dan iemand op school die zich daarmee bezighoudt?Gaat de school ook daadwerkelijk actie ondernemen als die jongere na devakantie niet terugkomt? Op welke manier? Wordt er zoals in Engelandeen Forced marriage organisatie in het leven geroepen om diejongere terug te halen uit Marokko, Turkije, Pakistan of Egypte? Kandit als die jongeren geen Nederlandse nationaliteit heeft en hierverblijft op basis van een verblijfsvergunning?
De Forced marriage unit in Engeland haalt alleen meidenterug die de Britse nationaliteit hebben. In Nederland wordt al jarenactie gevoerd om volwassen achtergelaten vrouwen in Marokko metNederlandse kinderen terug te halen naar Nederland. Dat gaat nu ietsbeter maar helemaal soepel verloopt dit nog niet. En remigrantenkinderen die tegen hun wil in het land van herkomst van hun oudersverblijven, kunnen alleen met heel veel procedures terug, en nog nieteens allemaal. Soms verliezen advocaten hier die procedure en danblijven ze waar ze zijn. En dan de Nederlandse kinderen die zijnachtergelaten en nu naar Nederland terug willen. Zelfs met hunNederlandse paspoort en op de leeftijd van 18 jaar is dat moeilijk. Zehebben geen recht op bijstand, en geen huisvesting.
De vraag is hoe we de uitvoering van deze verklaring tegen gedwongenhuwelijken vorm geven. Aankondigen iets tegen gedwongen huwelijken teondernemen is prachtig maar kan het ook worden uitgevoerd?Verwachtingen wekken is makkelijk, dat geeft het idee dat Nederlandiets doet tegen ongewenste praktijken, maar als er geen daadwerkelijkeuitvoering mogelijk is, is het symboolpolitiek.
Edien Bartelsis universitair docent antropologie aan de Vrije Universiteit. Haarspecialisatie ligt op het gebied van islam en man/vrouw verhoudingenonder Marokkanen en Marokkaanse migranten in Nederland. Deze blog is eerder verschenen op het weblog standplaats wereld. De foto is ook van Edien Bartels
Zie ook het rapport van Oka Storms en Edien Bartels (2008) xe2x80x9dxe2x80x98De keuze van een huwelijkspartnerxe2x80x99: een studie naar partnerkeuze onder groep Amsterdammers.xe2x80x9d
En het rapport van Martijn de Koning en Edien Bartels (2005): xe2x80x9cOver het huwelijk gesproken:partnerkeuze en gedwongen huwelijken onder Marokkaanse, Turkse en Hindostaanse Nederlandersxe2x80x9d.
Allochtonenweblog 