Marokkanen kunnen wel van de Marokkaanse nationaliteit af (Bernadette de Wit)

Niemand stelt de vraag waarom Aboutaleb nog steeds de Marokkaanse nationaliteit heeft en waarom hij deze niet allang heeft opgegeven. Ik ben het eens gaan uitzoeken omdat Marokkanen zelf alrtijd meteen paniekerig roepen dat je nooit van je Marokkaanse nationaliteit af kunt. Zo ook Aboutaleb. Maar hoe zit het nu echt? Volgens artikel 19 van de Code de la Nationalitxc3xa9 Marocaine uit 1958 kunnen Marokkanen met een buitenlandse nationaliteit via een beschikking toestemming krijgen voor het opgeven van hun Marokkaanse nationaliteit. Vraag aan Aboutaleb: waarom heeft u dat nooit gedaan? En waarom doet u dat nu niet, om het goede voorbeeld te geven aan Marokkanen. Een ingezonden artikel van Bernadette de Wit.

Wellicht geeft Aboutaleb die toestemming van de zich koning noemende sultan niet eens nodig, want lid 5 van ditzelfde artikel stelt: Marokkanen die in het buitenland in publieke dienst treden, of in buitenlandse legerdienst zijn, krijgen van de Marokkaanse staat zes maanden om ontslag te nemen. Negeren ze dit bevel, dan wordt hun Marokkaanse nationaliteit automatisch ingetrokken.
Kortom, Aboutaleb is al geen Marokkaan meer sinds hij wethouder werd in Amsterdam! (Tenzij zijn functies bij de SER en het CBS ook al hieronder zouden zijn gevallen.)
Maar het zou ook kunnen dat Aboutaleb zich beroept op artikel 20 van de Code de la Nationalitxc3xa9: de beschikking tot intrekken van de Marokkaanse nationaliteit kan namelijk worden herroepen als de betrokkene onmogelijk ontslag kan nemen. Bijvoorbeeld, wellicht, in het geval van een wethouder.
Dit zou allemaal zomaar kunnen, maar waarom wordt het Aboutaleb nooit gewoon gevraagd in de Kamer of bij Nova?
Uit de overige artikelen van de Code, aangaande de procedure, blijkt dat het honds moeilijk is om Marokkaan te wxc3xb3rden. Aan het omgekeerde worden veel minder woorden vuil gemaakt. Iedereen roept schrikachtig dat de koning nooit toestemming zal geven, maar niemand durft het kennelijk aan om het gewoon eens uit te proberen en een verzoek in te dienen conform de artikelen 26 t/m 29.

Vaak hoor je dat de "allxc3xa9geance perpxc3xa9tuelle" Marokkanen in het buitenland verbiedt om hun geboortenationaliteit op te geven. Dit begrip komt nergens voor in de Code de la Nationalitxc3xa9 Marocaine.
Deze verplichte eeuwige trouw zou omschreven staan in het Verdrag van Madrid uit 1880, maar komt hier evenmin niet in voor. Wel een artikel met soortgelijke strekking.
Artikel XV van dit verdrag geeft Marokko het recht Marokkanen die een andere nationaliteit hebben verkregen en die terugkomen naar Marokko om daar te wonen voor tenminste een periode die nodig is om de buitenlandse nationaliteit te verkrijgen, weer tot Marokkanen kan verklaren of ze anders het land uit kan zetten. Als de Marokkaanse overheid echter toestemming heeft gegeven voor de naturalisatie, dan mag de buitenlandse nationaliteit behouden blijven. Vreemd genoeg heeft geen enkele Nederlandse journalist of Kamerlid ooit uitgezocht of dit ook door Nederland ondertekende verdrag nog rechtskracht heeft.

Op de website van het Marokkaanse consulaat in Belgixc3xab staat er wel iets over:
http://www.wafin.be/consulate/actescivil.phtml?wafin=6b9d0ab8d11b6cea193f9a6933d75a33

‘Zo is het principe van de eeuwige trouw (allxc3xa9geance perpxc3xa9tuelle) een fundamentele, overanderlijke regel in het Marokkaanse recht terzake. De binnenlandse wet is niet de enige rechtsbron in het Marokkaanse nationaliteitsrecht. De geratificeerde en gepubliceerde internationale verdragen of akkoorden bevatten bepalingen over deze kwestie. Aldus is het geval dat de ondertekenende staten van het verdrag van Madrid van 3 juli 1880, dat plechtig de eeuwige trouw van de Marokkaanse onderdanen verkondigt, hun nationaliteit kunnen verlenen aan alle Marokkaanse ingezetenen die hierover een verzoek hebben uitgesproken.

De Marokkaan die in het buitenland is genaturaliseerd, behoudt derhalvede Marokkaanse nationaliteit, en op deze titel zal hij door denationale wet beschouwd blijven worden als Marokkaans burger, zo langhij niet zal hebben gevraagd afstand te doen van zijn nationaliteit enzo lang dit niet zal zijn vastgesteld door een beschikking.’
Aha, daar hebben we het verzoek tot afstand doen en de beschikkingweer! Het kan dus wel, tenzij het consulaat opzettelijk jokt. Ook hierweer: zoek dat toch eens uit, parlementaire journalisten of Kamerleden.Ondertussen blijft de mythe in stand en durft geen enkele Marokkaan eenverzoek in te dienen. Doodsbang voor de sultan-koning met zijn Amicalesen geheime dienst?

In een democratisch land houdt de regering zich aan haar eigen wetten.De Marokkaanse regering had Aboutaleb bij zijn aantreden als wethoudermoeten sommeren zich te melden in verband met artikel 19 van haarnationaliteitswet. Maar met Eurabia zijn enorme financixc3xable belangengemoeid (de overmakingen van Marokkanen alhier naar daar zijn eenbelangrijk deel van het BNP) en bovendien zijn er islamitische belangenmee gemoeid, zoals ook blijkt uit het verbod om hier geboren kindereneen andere dan islamitisch-Arabische voornaam te geven. Nederlandseambtenaren werken er zoals bekend  ijverig aan mee dat Marokko zijnhier wonende onderdanen in zijn tentakels vastklemt. Een Marokkaansewethouder of burgemeester in Nederland, met een aangeborenMohammedaanse identiteit en dus automatisch loyaliteit aan deverbreiding van de islam, is een groot voordeel voor het machtsstrevenvan de sultan te Rabat.
Als Aboutaleb zijn nieuwe land echter een warm hart toedraagt, moet hijtoch ook durven erkennen dat in die macht van een vreemde islamitischemogendheid een belangrijke oorzaak ligt van de vele probleem-Marokkanenalhier. Ook bij Marcouch mis ik die eerlijkheid en moed.

Hoe dan ook. Als Aboutaleb een vent is, bevrijdt hij zich van de sultanen geeft hij het goede, emancipatoire voorbeeld aan zijn landgenoten.Dan bezorgt hij een brief met zijn groene paspoort erin op hetMarokkaanse consulaat, Calandstraat no. 11 te Rotterdam.

Bernadette de Wit